Vandaag.

'Weet u misschien waar de Agaatstraat is?' vraag ik aan een oudere man.
De man geeft uitleg.
Hij komt ietwat vertwijfeld over.
'Weet u het zeker?' vraag ik (ik ken de mensen langer dan vandaag, vooral hen die de weg wijzen).
'Nou, niet 100%' geeft hij ruiterlijk toe.
'Maar toch wel zo'n 80, 90%.....'.
'Dus niet helemaal' zeg ik.
'Nee, niet helemaal. Maar ik kan dat ook niet weten, ik woon hier nog maar vijftig jaar, snapt u.'
'Nou, eigenlijk zou u het dan wel moeten weten' murmel ik zachtjes en onbarmhartig.
De man valt mij in de rede.
'Ach, er lopen daar toch zat wilde mensen. Die weten het wel.'

'Wilde mensen' resumeer ik gniffelend.
Wijs naar de panterprint op mijn jas.
'Ik ben ook wild, ziet u dat?'
De man glimlach nu ook.
'Ik vind u er niet wild uitzien hoor, ik vind u er juist lief uitzien' antwoord hij.
Hier had ik geen antwoord op.
'Maar ik ben al negenentachtig, dan kijk je anders naar die dingen'.
Ik knik begrijpend.
We groeten elkaar.
En ik fiets weg.
De verkeerde kant op.