Toen ik daarnet in het donker door de mist fietste, verlangde ik ineens terug naar de tijd dat de straatlantaarns een voor een werden aangestoken met een lucifer.
En dat terwijl ik die tijd helemaal nooit heb meegemaakt.

Bij de Appie

'Ben je niet in functie vandaag?' vraagt de kassier.

Ik begrijp gelijk waar hij op doelt.

'Nee, mijn camera is stuk!' zeg ik.

'Dat méén je niet!' zegt hij verbolgen, terwijl hij grote ogen opzet.

'Ja' zeg ik, met stomheid geslagen. Op zoveel medeleven had ik niet gerekend.

Ik adem diep in.

'...Hij was al een beetje stuk, maar nu is-ie echt helemáál stuk' zeg ik, alsof ik de situatie daarmee volkomen helder maak.

Ik doe snel de boodschappen in mijn tas.

'Maar ik koop over een paar maanden wel weer een nieuwe hoor' zeg ik, alsof ik hem wil troosten.

Zijn gezicht klaart op.

Ogen worden kleiner. Ik pak mijn laatste paar boodschappen.

'Eeééérst even sparen' zegt hij goedmoedig.

'Ja' antwoord ik instemmend. Met in mijn hoofd de wetenschap dat daar toch niets van terecht zal komen.

Ik pak mijn volle tas met boodschappen en loop weg.

'Fijne dag he!' roept de kassier mij na.

'Bedankt!'

Met een zichtbaar gerust gesteld gezicht gaat hij verder met de volgende klant.