Aan de telefoon met het Juridisch Loket.

(....)

Oudere meneer met sympathieke toon en een stem die het leven in zich draagt:

'Ik weet niet of dit bedrijf is aangesloten bij een organisatie, maar als ze dat wel zijn, kunt u hiervoor bij de geschillencommissie terecht.'

Ik:

'Ja, maar dat vind ik dus altijd zo raar, dat je er als consument afhankelijk van bent of een bedrijf wel of niet is aangesloten bij een brancheorganisatie.'

Hij:

'Ja, dat is raar, inderdaad.'

Stilte.

'Heeft u weleens overwogen om rechten te gaan studeren?'

'Eh, nee...'

'...Want u maakt een zeer bevlogen en betrokken indruk.'

(...)

Vanuit de keuken.
'Hey Jiska...'

'Hey, E.!'

Gelach.

'Bij de Facebooktest 'Hoe raar ben jij?' kwam jij als 'raar' uit de test, en ik niet.
Ik kwam als 'normaal' uit de bus'.

'Oh?'

'Ik...ik was zelfs bang voor mezelf.'

Stilte.

'Je was zo normaal dat je bang voor jezelf was?'

'Ja.'

De doktersassistente.
Aan de telefoon.
'Momentje nog mevrouw, u viel namelijk op de grond.'

.............

‘Dus je bent aan het leren om je emoties meer te reguleren….?’


‘Ja’ antwoord ik.

De psychiater kijkt op het scherm.


‘Ik zie hier bij de doelen die je met de psycholoog hebt geformuleerd ook staan:

’Meer echt voelen?’’.

‘Ja….’ zeg ik, mij afvragend wat de psycholoog en ik daar destijds mee bedoelden.

‘Maar is het: ‘Meer echt voélen....’

'Ja, dat', denk ik.

Maar wacht af.

'..Of is het: meer écht voelen?'

Een golf van liefde borrelt omhoog.

Wat heerlijk, iemand die de nuance van de taal zo goed begrijpt.

Ik slik.

'Meer echt voélen’, antwoord ik.

Toen ik negentien jaar oud was zei een onbekend persoon tegen mij:
 'Jij wordt een gróót schrijver!'.
Sindsdien ben ik bang dat ik:

1. Een gróót schrijver word.
2. Geen gróót schrijver word.