Eergister
11:38u

E. en ik zitten aan de ontbijttafel.
We zitten beiden in gedachten.

'Jiska' zegt E. plots vragend.

'Ja?' stel ik een wedervraag.

'Dit boek bevat heel veel Ahriman', zegt E.
Ze wijst naar een boek in mijn boekenkast genaamd 'De singulariteit is nabij' van Uitgeverij De Wereld.

Terwijl ik naar het boek kijk, welt er bij mij gelijk een schuldgevoel op.
Ik ben ooit in het boek begonnen maar vanwege de verleidelijke lokroep van andere boeken aan iets anders begonnen. Zonder het uit te lezen.

'Oh?' vraag ik wederom.

'Ja, ik heb net stukjes eruit zitten te lezen en ik las heel veel Ahriman'.

'Oh.' Zeg ik.
'En hoe merkte je dat dan?

Of: wie is Ahriman eigenlijk?'

'Nou...' antwoord E.
'Ahriman personficeert volgens de antroposofie de...ja....materialistische krachten, weet je.
De krachten die maken dat alles altijd beredeneerd moet worden, dat vréselijke, vréselijke rendementsdenken van deze tijd, weet je wel'.

Ik knik begrijpend.

'Misschien is dat de reden waarom ik het niet verder heb gelezen' opper ik.

'Zou kunnen', antwoord E.

'Dat ik die weerstand voelde ofzo' mijmer ik verder.

Ondertussen geloof ik nauwelijks iets van mijn eigen woorden.